سعدی در یکی از خاطرات کودکی خودمی گوید:
یاد دارم که در ایام کودکی، اهل عبادت بودم و شبها برمیخاستم و نماز می گزاردم و به زهد و تقوا، رغبت بسیار داشتم.
شبی در خدمت پدرم نشسته بودم و تمام شب چشم بر هم نگذاشتم و قرآن گرامی را بر کنار گرفته، می خواندم.
در آن حال دیدم که همه آنان که گرد ما هستند، خوابیدەاند . پدر را گفتم: از اینان کسی سر بر نمی دارد که نمازی بخواند.
خواب غفلت، چنان اینان را برده است که گویی نخفتەاند، بلکه مردەاند.
پدر گفت: تو نیز اگر می خفتی، بهتر از آن بود که در پوستین خلق افتی و عیب آنان گویی و بر خود ببالی!
گلستان سعدی
