دنیا نه خوشبخت است ، نه بدبخت .

دنیا همان چیزی می شود که ما می بینیم .

دنیا بینش ماست .

هر کسی آفرینندة دنیای خویش است .

اگر هر لحظه از زندگی ، حسی از بدبختی در وجودت می ریزد ، اشکال جایی در بینش توست .

اگر در اطراف خود چیزی جز ظلمت نمی بینی ، بی تردید چشمانی را که روشنایی را می بینند بسته ای .

فکرت را تازه کن .

از زاویه ای نو به خودت نگاه کن .

اگر سرزنشت را متوجة دیگران کنی ، از دیدن اشتباه خود در می مانی .

اگر شرایط را سرزنش کنی ، نمی توانی به ریشه های حالت روحی ات نفوذ کنی .

از این رو ، شرایط هر چه هستند باشند ، به کشف علتها در خودت اقدام کن .

علتها همیشه در درون خود آدمند .

اما همواره به نظر می آید که در دیگرانند .

اگر از این اشتباه پرهیز کنی ، نگهداری احساس بدبختی دشوار می شود

دیگران فقط آینه اند

تصویری که در آیینه می افتد ، تصویر خود توست .

زندگی می تواند ضیافتی باشد .

اما ابتدا الزام است که انسان خود را از نو بیافریند .

این کار دشوار نیست .

زیرا به محض آنکه اشکال در بینش خود آدم دیده می شود ، خطاها می میرند و آدم تازه ای به دنیا می آید...


نگاه زیبا