دنیا ؛
به "شایستگی هایت" پاسخ میدهد
نه به "آرزوهایت"
پس شایسته ی آرزوهایت باش...
چه بسیار انسانها دیدم تنشان "لباس" نبود...!
و چه بسیار لباسها دیدم که درونش "انسانی" نبود!
به هر کس"نیکی" کنی او را "ساخته ای" و به هر کس"بدی" کنی به او "باخته ای" پس بیا بسازیم و نبازیم
دنیا نه خوشبخت است ، نه بدبخت .
دنیا همان چیزی می شود که ما می بینیم .
دنیا بینش ماست .
هر کسی آفرینندة دنیای خویش است .
اگر هر لحظه از زندگی ، حسی از بدبختی در وجودت می ریزد ، اشکال جایی در بینش توست .
اگر در اطراف خود چیزی جز ظلمت نمی بینی ، بی تردید چشمانی را که روشنایی را می بینند بسته ای .
فکرت را تازه کن .
از زاویه ای نو به خودت نگاه کن .
اگر سرزنشت را متوجة دیگران کنی ، از دیدن اشتباه خود در می مانی .
اگر شرایط را سرزنش کنی ، نمی توانی به ریشه های حالت روحی ات نفوذ کنی .
از این رو ، شرایط هر چه هستند باشند ، به کشف علتها در خودت اقدام کن .
علتها همیشه در درون خود آدمند .
اما همواره به نظر می آید که در دیگرانند .
اگر از این اشتباه پرهیز کنی ، نگهداری احساس بدبختی دشوار می شود
دیگران فقط آینه اند
تصویری که در آیینه می افتد ، تصویر خود توست .
زندگی می تواند ضیافتی باشد .
اما ابتدا الزام است که انسان خود را از نو بیافریند .
این کار دشوار نیست .
زیرا به محض آنکه اشکال در بینش خود آدم دیده می شود ، خطاها می میرند و آدم تازه ای به دنیا می آید...
نگاه زیبا
سالها گذشت.......تا
فهمیدم همیشه اونى که میخواى نمیشه!
فهمیدم هرکسى که باهاته الزاماً "دوستت" نیست!
فهمیدم کسى که تو نگاه اول ازش بدت میاد
یه روزى میشه صمیمى ترین دوستت و بلعکس!
غرور بزرگ ترین دشمنه!
خدا بهترین دوسته و خانواده بزرگ ترین حامی!
سلامتى بالاترین ثروته!
آسایش بهترین نعمته...! فهمیدم "رفتن" همیشه از روى نفرت نیست!
هرکى زبونش نرمه دلش گرم نیست!
هرکى اخلاقش تنده، جنسش سخت نیست!
هرکى میخنده، بدون درد و غم نیست!
ظاهر؛ دلیلى بر باطن نیست!
فهمیدم کسى موظف به آروم کردنت نیست!
فهمیدم جنگ کردن با خیلیا اشتباهه محضه!
فهمیدم خیلى موقع ها خواسته هات
حتى باگریه و التماس، انجام شدنى نیست!
فهمیدم گاهى اوقات تو اوج شلوغى تنهاترینى!
گاهى اوقات دلت تنگه اون آدماى
دوست داشتنى سابق میشه!
گاهی اوقات صمیمی ترین فرد میشه غریبه ترین آدم!
گاهی اوقات با همه وجودت کسی رو دوست داری ولی دلت نمیخاد ببینیش!
گاهی اوقات باید رفت!
باید دل کند!
باید گذشت!
باید رد شد و
عوض شد.......چون مردم این دنیا همین بوده اند و هستن ...
خدایا
به درونمان بازگرد،
با نور وجودت به ما روشنایی ده تا زیبایی های دنیا را ببینیم و از آن لذت ببریم.
با حکمت وجودت به ما بصیرت ده تا راه های رسیدن به آرامش و حقیقت را ببینیم و در آن قدم گذاریم.
خدایا
کمک کن
تا لحظه ای به خود آییم تا خدای درون را بیابیم و بی نیاز شویم...
عشق عشق می آفریند...
بیاموزان
عشق ورزیدن را، عاشق ماندن را به ما یاد بده...
خدایم
به ما یاد بده زندگی کردن را، نفس کشیدن را، نفسی عمیق از اعماق هستی، تا بتوانیم بهتر ببینیم و بفهمیم ..تا قدر این دنیا و زیبایی هایش را بیشتر بدانیم...
یاد بده و تنها و تنها یاد بده که دوست بداریم و آسوده بگذریم...
بخشیدن و لذت رهایی را به ما یاد بده...
ﻭﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻣﺎ،
ﺩﻝ
ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﯿـــﺎ ﺑﺎﺧﺘﯿﻢ
ﺧﺎﻧـــﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ، ﺭﻭﯼ
ﺗـــﺎﺭ ﻋﻨﮑـــﺒﻮﺗﯽ
ﺳﺎﺧﺘﯿﻢ
ﯾﺎﺩﻣﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍ، ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﯾﻢ
ﭼﻬــــﺮﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﯾﻨـــــﻪ، ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯿـــﻢ
ﻭﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ
ﺧﻮﺩﺧــﻮﺍﻫﯽ ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﮕﯿﺮ ﺷﺪ
ﺑﯽ ﻣﺤـــﺎﺑﺎ، ﺳﻮﯼ ﺗﺨﺮﯾﺐ ِ ﺷـــﺮﺍﻓـــﺖ ﺗﺎﺧﺘﯿﻢ
ﺣﺮﻣﺖ ﺍﻧﺴـــﺎﻥ ، ﺷﮑﺴـــﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﻟﻬﺮﻩ
ﭘﯿﮑﺮ ﺑﯽ ﺟــــــﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ، ﺯﯾﺮ ﭘــــﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﯿﻢ
ﮔﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﯾـــﺶ،
ﮐﻨﺪﯾﻢ
ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ نوﺣـــﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺮﺣـــــﯿﻢ ﻭ ﻋــــﺰﺍ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﯿﻢ
ﺩﯾﺮ ﻓﻬــــﻤﯿﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﺧــــﻮﺩ ، ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﭼﻪ ﺷﺪ
ﻣﺎ ﺷـــــــﺮﺍﻓﺖ ، ﺁﺩﻣـــــﯿﺖ ، ﻣﺎ ﺧــــﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎﺧﺘﯿﻢ.
