دنیا نه خوشبخت است ، نه بدبخت .
دنیا همان چیزی می شود که ما می بینیم .
دنیا بینش ماست .
هر کسی آفرینندة دنیای خویش است .
اگر هر لحظه از زندگی ، حسی از بدبختی در وجودت می ریزد ، اشکال جایی در بینش توست .
اگر در اطراف خود چیزی جز ظلمت نمی بینی ، بی تردید چشمانی را که روشنایی را می بینند بسته ای .
فکرت را تازه کن .
از زاویه ای نو به خودت نگاه کن .
اگر سرزنشت را متوجة دیگران کنی ، از دیدن اشتباه خود در می مانی .
اگر شرایط را سرزنش کنی ، نمی توانی به ریشه های حالت روحی ات نفوذ کنی .
از این رو ، شرایط هر چه هستند باشند ، به کشف علتها در خودت اقدام کن .
علتها همیشه در درون خود آدمند .
اما همواره به نظر می آید که در دیگرانند .
اگر از این اشتباه پرهیز کنی ، نگهداری احساس بدبختی دشوار می شود
دیگران فقط آینه اند
تصویری که در آیینه می افتد ، تصویر خود توست .
زندگی می تواند ضیافتی باشد .
اما ابتدا الزام است که انسان خود را از نو بیافریند .
این کار دشوار نیست .
زیرا به محض آنکه اشکال در بینش خود آدم دیده می شود ، خطاها می میرند و آدم تازه ای به دنیا می آید...
نگاه زیبا
