آنطور که هستی باش ،....
صداقت مؤثرترین تیری است که به قلب هدف می‌‌نشیند ،....
هدفت را با نقشه‌های جوراجور آلوده مکن ،...
خودت باش ،....
افتاده باش ،... نه ذلیل ،...
شوخ باش ،... نه مسخره ،....
آزاده باش ،،... نه یاغی ،...
مطمئن باش ،... نه ساده ،....
از خود ،... راضی باش ،.... نه از خود راضی ،...
صبور باش ،... نه در کمین ،....
آنوقت خواهی دید که کلید را در دست خود خواهی داشت!!!
دنیا نه خوشبخت است ، نه بدبخت .
دنیا همان چیزی می شود که ما می بینیم .
دنیا بینش ماست .
هر کسی آفرینندة دنیای خویش است .
اگر هر لحظه از زندگی ، حسی از بدبختی در وجودت می ریزد ، اشکال جایی در بینش توست .
اگر در اطراف خود چیزی جز ظلمت نمی بینی ، بی تردید چشمانی را که روشنایی را می بینند بسته ای .
فکرت را تازه کن .
از زاویه ای نو به خودت نگاه کن .
اگر سرزنشت را متوجة دیگران کنی ، از دیدن اشتباه خود در می مانی .
اگر شرایط را سرزنش کنی ، نمی توانی به ریشه های حالت روحی ات نفوذ کنی .
از این رو ، شرایط هر چه هستند باشند ، به کشف علتها در خودت اقدام کن .
علتها همیشه در درون خود آدمند .
اما همواره به نظر می آید که در دیگرانند .
اگر از این اشتباه پرهیز کنی ، نگهداری احساس بدبختی دشوار می شود
دیگران فقط آینه اند
تصویری که در آیینه می افتد ، تصویر خود توست .
زندگی می تواند ضیافتی باشد .
اما ابتدا الزام است که انسان خود را از نو بیافریند .
این کار دشوار نیست .
زیرا به محض آنکه اشکال در بینش خود آدم دیده می شود ، خطاها می میرند و آدم تازه ای به دنیا می آید...
نگاه زیبا
انسانهای بزرگ: عقاید بزرگ دارند
انسانهای متوسط: درباره وقایع حرف می زنند
انسانهای کوچک: پشت سر دیگران حرف می زنند
انسانهای بزرگ: درد دیگران را دارند
انسانهای متوسط: درد خودشان را دارند
انسانهای کوچک: بی دردند
انسانهای بزرگ: عظمت دیگران را می بینند
انسانهای متوسط: به دنبال عظمت خود هستند
انسانهای کوچک: عظمت خود را در تحقیر دیگران می بینند
انسانهای بزرگ: به دنبال کسب حکمت هستند
انسانهای متوسط: به دنبال کسب دانش هستند
انسانهای کوچک: فقط به دنبال کسب پول هستند
انسانهای بزرگ: به دنبال طرح پرسش های بی پاسخ هستند
انسانهای متوسط: پرسش هایی می پرسند که پاسخ دارند
انسانهای کوچک: می پندارند پاسخ همه پرسش ها را می دانند
انسانهای بزرگ: به دنبال خلق مسئله هستند
انسانهای متوسط: به دنبال حل مسئله هستند
انسانهای کوچک:مسئله ندارند...
مهم نیست چه سنی داری هنگام سلام کردن مادرت را در آغوش بگیر.
اگر کسی تو را پشت خط گذاشت تا به تلفن دیگری پاسخ دهد تلفن را قطع کن.
هیچوقت به کسی که غم سنگینی دارد نگو " می دانم چه حالی داری " چون در واقع نمی دانی.
یادت باشد گاهی اوقات بدست نیاوردن آنچه می خواهی نوعی شانس و اقبال است.
هیچوقت به یک مرد نگو موهایش در حال ریختن است. خودش این را می داند.
از صمیم قلب عشق بورز. ممکن است کمی لطمه ببینی، اما تنها راه استفاده بهینه از حیات همین است.
در مورد موضوعی که درست متوجه نشده ای درست قضاوت نکن.
وقتی از تو سوالی را پرسیدند که نمی خواستی جوابش را بدهی، لبخند بزن و بگو: "برای چه می خواهید بدانید؟"
هرگز موفقیت را پیش از موقع عیان نکن.
هیچوقت پایان فیلم ها و کتابهای خوب را برای دیگران تعریف نکن.
وقتی احساس خستگی می کنی اما ناچاری که به کارت ادامه بدهی، دست و صورتت را بشوی و یک جفت جوراب و یک پیراهن تمیز بپوش. آن وقت خواهی دید که نیروی دوباره بدست آورده ای.
راحتی و خوشبختی را با هم اشتباه نکن.
هیچوقت از بازار کهنه فروشها وسیله برقی نخر.
شغلی را انتخاب کن که روحت را هم به اندازه حساب بانکی ات غنی سازد.
هر وقت فرصت کردی دست فرزندانت را در دست بگیر . به زودی زمانی خواهد رسید که او اجازه این کار را به تو نخواهد داد.
چتری با رنگ روشن بخر. پیدا کردنش در میان چتر های مشکی آسان است و به روزهای غمگین بارانی شادی و نشاط می بخشد.
وقتی کت و شلوار تیره به تن داری شیرینی شکری نخور.
هیچوقت در محل کار درمورد مشکلات خانوادگی ات صحبت نکن.
وقتی در راه مسافرت، هنگام ناهار به شهری می رسی رستورانی را که در میدان شهر است انتخاب کن.
در حمام آواز بخوان.
در روز تولدت درختی بکار.
طوری زندگی کن که هر وقت فرزندانت خوبی، مهربانی و بزرگواری دیدند، به یاد تو بیفتند.
بچه ها را بعد از تنبیه در آغوش بگیر.
فقط آن کتابهایی را امانت بده که از نداشتن شان ناراحت نمی شوی.
ساعتت را پنج دقیقه جلوتر تنظیم کن.
هنگام بازی با بچه ها بگذار تا آنها برنده شوند.
هرگز در هنگام گرسنگی به خرید مواد غذایی نرو. اضافه بر احتیاج خرید خواهی کرد.
فروتن باش، پیش از آنکه تو به دنیا بیایی خیلی از کارها انجام شده بود.
از کسی که چیزی برای از دست دادن ندارد، بترس.
فراموش نکن که خوشبختی به سراغ کسانی می رود که برای رسیدن به آن تلاش می کنند .
سالها گذشت.......تا
فهمیدم همیشه اونى که میخواى نمیشه!
فهمیدم هرکسى که باهاته الزاماً "دوستت" نیست!
فهمیدم کسى که تو نگاه اول ازش بدت میاد
یه روزى میشه صمیمى ترین دوستت و بلعکس!
غرور بزرگ ترین دشمنه!
خدا بهترین دوسته و خانواده بزرگ ترین حامی!
سلامتى بالاترین ثروته!
آسایش بهترین نعمته...! فهمیدم "رفتن" همیشه از روى نفرت نیست!
هرکى زبونش نرمه دلش گرم نیست!
هرکى اخلاقش تنده، جنسش سخت نیست!
هرکى میخنده، بدون درد و غم نیست!
ظاهر؛ دلیلى بر باطن نیست!
فهمیدم کسى موظف به آروم کردنت نیست!
فهمیدم جنگ کردن با خیلیا اشتباهه محضه!
فهمیدم خیلى موقع ها خواسته هات
حتى باگریه و التماس، انجام شدنى نیست!
فهمیدم گاهى اوقات تو اوج شلوغى تنهاترینى!
گاهى اوقات دلت تنگه اون آدماى
دوست داشتنى سابق میشه!
گاهی اوقات صمیمی ترین فرد میشه غریبه ترین آدم!
گاهی اوقات با همه وجودت کسی رو دوست داری ولی دلت نمیخاد ببینیش!
گاهی اوقات باید رفت!
باید دل کند!
باید گذشت!
باید رد شد و
عوض شد.......چون مردم این دنیا همین بوده اند و هستن ...
گاهی بعضی ها با ما جور در می آیند، اما همراه نمی شوند، گاهی نیز آدم هایی را می یابیم که با ما همراه می شوند اما جور در نمی آیند. بعضی وقت ها آدم هایی را دوست داریم که دوستمان نمی دارند، همان گونه که آدم هایی نیز یافت می شوند که دوستمان دارند، اما دوستشان نداریم.به آنانی که دوست نداریم اتفاقی در خیابان بر می خوریم و همواره بر می خوریم، اما آنانی را که دوست می داریم را همواره گم می کنیم و هرگز اتفاقی در خیابان به آنان بر نمی خوریم!
برخی ما را سر کار می گذارند، برخی بیش از اندازه قطعه گم شده دارند و چنان تهی اند و روحشان چنان گرفتار حفره های خالی است که تمام روح ما نیز کفاف پر کردن یک حفره خالی درون آنان را ندارد. برخی دیگر نیز بیش از اندازه قطعه دارند و هیچ حفره ای، هیچ خلائی ندارند تا ما برایشان پر کنیم. برخی می خواهند ما را ببلعند و برخی دیگر نیز هرگز ما را نمی بینند و نمی یابند و برخی دیگر بیش از اندازه به ما خیره می شوند...
گاه ما برای یافتن گمشده خویش، خود را می آراییم، گاه برای یافتن «او» به دنبال پول، علم، مقام، قدرت و همه چیز می رویم و همه چیز را به کف می آوریم و اما «او» را از کف می دهیم.
گاهی اویی را که دوست می داری احتیاجی به تو ندارد زیرا تو او را کامل نمی کنی. تو قطعه گمشده او نیستی، تو قدرت تملک او را نداری. گاه نیز چنین کسی تو را رها می کند و گاهی نیز چنین کسی به تو می آموزد که خود نیز کامل باشی، خود نیز بی نیاز از قطعه های گم شده.
او شاید به تو بیاموزد که خود به تنهایی سفر را آغاز کنی، راه بیفتی، حرکت کنی. او به تو می آموزد و تو را ترک می کند، اما پیش از خداحافظی می گوید: "شاید روزی به هم برسیم ..."، می گوید و می رود، و آغاز راه برایت دشوار است.
این آغاز، این زایش، برایت سخت دردناک است. بلوغ دردناک است، وداع با دوران کودکی دردناک است، کامل شدن دردناک است، اما گریزی نیست. تو آهسته آهسته بلند می شوی، و راه می افتی و می روی، و در این راه رفتن دست و بالت بارها زخمی می شود، اما آبدیده می شوی و می آموزی که از جاده های ناشناس نهراسی، از مقصد بی انتها نهراسی، از نرسیدن نهراسی و تنها بروی و بروی و بروی ...
شل سیلور استاین
درسهای مهم زندگی
۱_چیزی که سرنوشت انسان را می سازد “استعدادهایش” نیست ، “انتخابهایش” است …
٢_ برای زیبا زندگی نکردن ، کوتاهی عمر را بهانه نکن ؛ عمر کوتاه نیست ، ما کوتاهی می کنیم
۳_ هنگامی که کسی آگاهانه تورا نمی فهمد خودت را برای توجیه او خسته نکن .........…
۴_ برآنچه گذشت آنچه شکست آنچه نشد آنچه ریخت حسرت نخور زندگی اگر آسان بود با گریه آغاز نمیشد .
۵_ تحمل کردن آدمهایی که ادعای منطقی بودن دارند سخت تر از تحمل آدمهای بی منطق است
۶_ موانع آن چیزهای وحشتناکی هستند که وقتی چشممان را از روی هدف بر می‌داریم به نظرمان میرسند.
آرامش مےخوﺍهے، ﺗﻤﺎﻡ ﻭﻗﺎﯾﻊ ﺭﻭﺯﺍنہ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍے کسے ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﮑﻦ...
آرامش مےخواهے، ﺑﺎ کسے کہ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺗﻮﺳﺖ ﺑﺤﺚ ﻧﮑﻦ، فقط بہ او گوش کن...
آرامش مےخواهے خودت را با کسے مقایسہ نکن...
آرامش مےخواهے شکرگزار باش...
آرامش مےخواهے کمڪ کن، تو توانایے!
شاید همہ توانایے روحے و جسمے براے یارےکردن ندارند...
آرامش مےخواهے با همہ بےهیچ چشم داشتے مہرﺑﺎﻥ ﺑﺎﺵ...
آرامش مےخواهے ﺑﺮﺍے ﺯﻧﺪگےﺍﺕ ﺑﺮﻧﺎمہﺭﯾﺰے ﮐﻦ، هدف داشتہ باش...
آرامش مےخواهے ﺳﺮﺕ بہ ﮐﺎﺭِ ﺧﻮﺩﺕ ﮔﺮﻡ ﺑﺎﺷﺪ.
آرامش مےخواهے بہ کسے وابستہ نباش.
ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﺵ کہ تنہا ﺗﻮ
ﺑﺮﺍے ﻭﺟﻮﺩﺕ ﺧﻮﺍهے ﻣﺎﻧﺪ.
همه ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ ﺷﻮﻧﺪ،
ﻭﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ "ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ "ﺷﻮﻧﺪ؛
ﭘﻮﻟﺪﺍﺭﯼ ﯾﮏ ﻣﻬﺎﺭﺗﻪ ﻭ ﺑﺨﺸﻨﺪﮔﯽ ﯾﮏ ﻓﻀﯿﻠﺖ!
ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭﺱ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ،
ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻪ " ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ " ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ؛ ﺑﺎﺳﻮﺍﺩﯼ ﯾﮏ ﻣﻬﺎﺭﺗﻪ ﺍﻣﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﮔﯽ ﯾﮏ ﻓﻀﯿﻠﺖ!
ﻫﻤﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ،
ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺯﯾﺒﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ؛
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﯾﮏ ﻋﺎﺩﺗﻪ ﺍﻣﺎ ﺯﯾﺒﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩﻥ، یک ﻓﻀﯿﻠﺖ است.
یه پرستار استرالیایی بزرگ‌ترین حسرت‌های آدمهای در حال مرگ رو جمع کرده و پنج حسرت رو که بین بیشتر آدم‌ها مشترک بوده منتشرکرده:
اولین حسرت: کاش جرات‌اش رو داشتم اون جوری زندگی می‌کردم که می‌خواستم٬ نه اون جوری که دیگران ازم توقع داشتن
حسرت دوم: کاش این قدر سخت کار نمی‌کردم
حسرت سوم: کاش شجاعت‌اش رو داشتم که احساسات‌ام رو به صدای بلند بگم
حسرت چهارم: کاش رابطه‌هام رو با دوستام حفظ می‌کردم
حسرت پنجم: کاش شادتر می‌بودم
