همه ما یک عذرخواهى به
احساس خود بدهکاریم .
زمانى که براى نگه داشتن آدمهاى
اشتباه پافشارى کردیم!
آن زمان که دروغ شنیدیم و سکوت کردیم ...
جایى که باید می رفتیم اما ایستادیم!
از هیچ و پوچ رؤیا ساختیم و ذوق کردیم!
براى فرار از حقیقت لج کردیم
و لج کردیم و لج کردیم !...
خاموش کن فانوس وابستگى ات را ...
گاهى چه اصرار بیهوده ایست
اثبات دوست داشتن مان به آدمها !
معرفت هاى بیجایمان ، مهربانى هاى
الکى مان ، تلاشهاى بى مورد
براى حفظ رابطه هایمان !...
وقتى براى بعضی آدم هاى امروزى
خوبى و بدى یکسان است .
:)