وقتی انسانی موفق نشود عشق و آرامش را در درون خود بیابد، شروع به جستجوی آن‌ها در دیگران می‌کند،
 
این انسان وقتی با قطعه‌های گم‌شده‌ی درونی‌اش در دیگران رو به رو می‌شود، وابسته به آن‌ها می‌شود،
 
سپس وقتی آن اشخاص از زندگی‌اش خارج می‌شوند او احساس بدبختی، رنج و وابستگی می‌کند،
 
برخی این حالت گم‌گشتگی و خلاء درونی را به اشتباه عشق می‌نامند، در حالی که این حالت تنها یک کیفیتِ روانی حاصل از عدم عشق به خود و عدم شناخت خود است،
 
  تا زمانی که شخص نتواند ابتدا عشق را درون خود بیابد، اسیر دیگران خواهد بود!