چشمی که دائم عیب‌های دیگران را ببیند، آن عیب را به ذهن منتقل میکند.

و ذهنی که دائما با عیب‌های دیگران درگیر است، آرامش ندارد، درونش متلاطم و آشفته است.


در عوض چشمی که یاد گرفته است همیشه زیبایی‌ها را ببیند، اول از همه خودش آرامش پیدا می کند. 


چون چشم زیبا بین عیب‌های دیگران را نمی بیند و دنیای درونش دنیای قشنگی‌هاست...


❣گرت عیب‌جویی بود در سرشت

    نبینی ز طاووس جز پای زشت